Repressie in Griekenland in context
De ontruimingen van drie kraakpanden in Thessaloniki, één in Athene en op het eiland Lesbos zijn onderdeel van een reeks repressieve maatregelen door de staat en politie. Afgelopen zondag om 9 uur ’s ochtends werden 24 kameraden gearresteerd terwijl ze folders uitdeelden in Mitropoli, de grootste kerk van Thessaloniki en het noorden van Griekenland, en eigenaar van Orfanotrofio, één van de ontruimde kraakpanden.
Het is belangrijk om deze incidenten niet als geïsoleerde of niet-politieke gebeurtenissen te zien maar in de context van de grotere politieke crisis waarmee we momenteel worden geconfronteerd. Met een uitsluitend humanitaire aanpak ontbreekt het zicht op de bredere politieke situatie; het maakt het systeem dat de crisis creëert sterker doordat het de lacunes invult en bijgevolg de verantwoordelijkheid wegneemt van het beleid dat ervoor verantwoordelijk is.
Dus wat betekenen de ontruimingen van gebouwen als Orfanotrofio? Het waren plaatsen waar mensen zelfstandig en zelforganiserend woonden als alternatief voor de controle van de staat, leger en politie.
Zoals werd aangetoond bij de ontruiming van Idomeni, eveneens een symbolische plaats van de strijd, waar mensen demonstraties en rellen organiseerden tegen de grenzen van Europa, reageerde de staat door mensen naar militaire kampen te verhuizen, structuren die gemakkelijker te controleren zijn. Ruimtes die vrije organisatie en autonomie in de praktijk brengen vormen een bedreiging voor de staat, omdat ze moeilijker te controleren zijn of macht over uit te oefenen, en uiteindelijk ook de status quo in twijfel trekken.
Het is in het belang van de staat om de strijd uit de openbaarheid te houden. Door mensen in gemilitariseerde kampen te dwingen decentraliseert de staat het probleem, weg van de grensovergang en zo wordt de druk op de EU om verantwoordelijkheid te nemen geminimaliseerd. Uit het oog, uit het hart. Om te stellen dat de ontruimingen plaatsvonden om de kraak-bewoners meer "humane" en "veilige” woonfaciliteiten toe te wijzen is belachelijk. De werkelijkheid is dat een dag na de uitzettingen een jonge vrouw in het militaire kamp Softex overleed doordat er ter plaatse een gebrek aan medische voorzieningen was. Het verwoesten van zelfgeorganiseerde ruimten maakt deel uit van het structurele geweld van Griekenland en Europa met als doel mensen in onzekerheid en onder bedreiging te houden, en de wil en de solidariteit te breken. Een tactiek om de afhankelijkheid van door de staat gecontroleerde structuren als militaire kampen te vergroten.
Bovendien houdt de macht van de staat over mensen niet alleen de gevestigde orde in stand, het brengt ook voordelen voor de EU met zich mee. De macht om de migratiestroom tegen te houden en te beïnvloeden stelt Europese mogendheden in de gelegenheid de "hoogst gekwalificeerde vluchtelingen" eruit te pikken om aan hun behoefte voor goedkope arbeidskrachten binnen Europa te voldoen.
Terwijl mensen opzettelijk en stelselmatig in het ongewisse worden gehouden, waardoor de onzekerheid en spanningen tussen verschillende groepen toenemen, lijken de grotere Europese NGO's en bedrijven als enige te profiteren van de enorme cashflow die de EU beweert in te zetten voor het “oplossen van deze crisis". In plaats van te investeren in het versnellen of verbeteren van de procedures voor mensen onderweg of de erbarmelijke omstandigheden in het kamp te verbeteren, wordt het gebruikt om deportaties te bespoedigen en particuliere bedrijven in te huren om de isolatie en detentie van migranten gaande te houden. Intussen blijft de westerse wereld haar eigenbelang volgen, profiteert van de crisis die ze ook heeft helpen creëren.
Zoals is te zien als we kijken naar de enorme winsten van de Europese wapenhandel, die nog steeds wapens aan machten in het oosten levert, oorlog stimuleert en de gedwongen migratie van duizenden mensen teweegbrengt. De EU is verantwoordelijk voor de dood en het lijden in de wereld en nu ook aan haar eigen grenzen.
De EU is niet geïnteresseerd in het oplossen van de crisis voor iedereen, maar uitsluitend in het vinden van een oplossing voor de EU-landen; degene die de welvaart en de veiligheid van Europa verder in stand houdt, tegelijkertijd de levens en "toekomst" van duizenden volstrekt negerend.
De huidige politiek volgt de logica van de uitzondering; staten beslissen welke situaties als uitzonderlijk gelden en hebben verder behoefte aan schandalig en keiharde maatregelen om “orde & gezag“ te herstellen.
Buitengewone maatregelen zoals de EU-Turkije-deal of het sluiten van grenzen werden gelegitimeerd, omdat door middel van populistische propaganda en angstzaaien een klimaat van nood werd gecreëerd en verbreid. Onder het mom van veiligheid hebben staten meedogenloze wetten opgelegd die de controle en de macht van de staat verhogen, terwijl de vrijheden van mensen worden ingeperkt. Deze wetten zijn tijdens een noodtoestand aangenomen en in de loop van de tijd subtiel de status quo geworden.
Er zijn vele manieren waarop de staat verdeeldheid tussen groepen zaait, zij het naar klasse, nationaliteit, geslacht, enzovoort. De staat maakt gebruik van wetten en beleid om deze kloof te vergroten, een 'wij en zij' te creëren, een verschil tussen "Europese burgers" en "migranten", "oorlogsvluchteling" en "economisch vluchteling, "Syriër" en "Afghaan”, “protegé” en “dreiging”. Waardoor een denkbeeldige vijand wordt gecreëerd waartegen we ons kunnen verenigen, die de woede en angst van mensen stuurt naar mensen “buiten de groep”, in plaats van naar de staat zelf.
Repressie kent vele vormen, maar heeft altijd ten doel om iemand aan de regels te doen conformeren en angst te zaaien onder degenen die vrij willen leven van (staats)gecontroleerde structuren. Repressie bouwt aan een bepaalde identiteit door het bereik van mogelijkheden te beperken en te fixeren op opgelegde categorieën die mensen herinneren aan hun "juiste plaats" in de samenleving. Staten hebben altijd gewerkt aan het systematisch beperken van de vrijheid van het individu om te voorkomen dat mensen steeds meer uit hun toegewezen hokjes komen, een norm te creëren waaraan mensen moeten voldoen, en vogelvrijen marginaliseert.
In de afgelopen dagen zijn de mensen die weerstand bieden, strijden voor hun bestaan en de door kapitalisme voortgebrachte ongelijkheid aan de kaak stellen, onophoudelijk doelwit geweest van staatsrepressie. Geconfronteerd met deze repressie die ons de keuze laat tussen "aanpassen of de dood” hebben we maar één antwoord. We zullen niet buigen, we zullen niet stilhouden, we zullen niet bedaren. We zullen ons verzetten, rebelleren, strijden en waar dan ook branden stichten. Mensen organiseren het zelf!
Zie ook https://www.indymedia.nl/node/34713