linksunten Archiv

Nach den erfolglosen Versuchen, einen Kompromiss zwischen den beiden Memorandums-Vorschlägen zu finden (einer von der Europäischen Union und dem IWF, der andere von der griechischen Koalition von SYRIZA und ANEL) hat sich die Regierung für ein Referendum zur Frage der Akzeptanz oder Ablehnung für die von den Kreditoren geforderten Wirtschaftsmaßnahmen entschieden.

Die Gesellschaft soll mit einer aus einem Wort bestehenden Antwort, „Ja“ oder „Nein“, auf die von oben gestellte Frage antworten – nicht als eine Forderung von unten, sondern kurzfristig und unter den Bedingungen des von den Institutionen blockierten Geldflusses, der den Zugang von Beschäftigen zum Großteil ihrer Löhne verhindert.

Der Rückgriff auf ein Referendum (auch wenn es eines ist, dass den Kreditoren nicht gefällt) ist kein Triumph der Demokratie, wie es dreist dargestellt wird. Referenden im Kontext der parlamentarischen Republik haben nichts mit den direkt demokratischen Vorgehensweisen zu tun, die gleichberechtigte Beteiligung und Akteptanz aller Beteiligter voraussetzen - sie schließen gleichzeitig alle aus, die kein Wahlrecht haben, wie etwa Einwanderer. Referenden sind so aufgebaut – genau wie auch Wahlen – dass die Frage in vielen Fällen schon bereits die Antwort bestimmt.

Auf die Argumente, die das Referendum mit der Kraft des „Willen des Volkes“ gleichsetzen, antworten wir mit einer Paraphrase der Worte von Murray Bookchin:

„Alle Macht der Bevölkerung“ kann nur in Praxis umgesetzt werden, wenn die von gesellschaftlichen Eliten ausgeübte Macht auf die Bevölkerung übergeht. Dann kann jedes Individuum Kontrolle über das eigene tägliche Leben ausüben. Wenn „Alle Macht der Bevölkerung“ nichts weiter bedeutet, als dass die Macht auf die „Führer“ der Bevölkerung übergeht, dann bleiben die Leute eine ununterscheidbare, manipulierbare Masse, so machtlos nach dem Referendum, wie sie davor waren. Schlussendlich kann die Bevölkerung niemals an die Macht kommen, solange sie nicht aufhören, „das Volk“ zu sein.

Das falsche Dilemma zwischen Pro-Memorandum und Kontra-Memorandum wurde jetzt aufgedeckt und hat sich hin zu einer Zweiteilung entwickeln, zwischen der Implementierung der durch die lokalen oder durch die internationalen Institutionen der Macht vorgeschlagenen Maßnahmen. Deshalb sollte die Gesellschaft darauf nicht einfach mit „Ja“ oder „Nein“ antworten.

Die „Ja“-Antwort meint wortwörtlich weitere Unterordnung unter das Diktat der kapitalistischen Elite, und deswegen wird es so leidenschaftlich von ihren lokalen Repräsentanten, den von ihnen Abhängigen und ihren Untergebenen unterstützt.

Gleichzeitig bedeutet das „Ja“ auch einen großen Rückschritt nicht nur für die antagonistische Bewegung, sondern für die Gesellschaft insgesamt. Wenn es die Oberhand in der Gesellschaft gewinnt, wird es sich als dominanter Weg des Denkens durchsetzen, obwohl es diesem Weg eigentlich um die Zerstörung der Gesellschaft geht. Wenn das „Ja“ letzten Endes erfolgreich sein sollte, werden wir um viele Schritte zurückgeworfen werden.

Das „Nein“ wird von der Regierung als ein Alternatives „Ja“ für ihre eigenen Vorschläge verwendet werden und sie versuchen dadurch, die Zustimmung der Bevölkerung zu ihrer Wirtschaftspolitik zu erpressen.

Deshalb sind sie weit davon entfernt, entsprechend ihrer eigenen Worte das „Memorandum zu zerreißen“.
Im Gegenteil, es zeigt sich eine Art „kreativer Konsens“ gegenüber Vorschlägen zu Maßnahmen und Zielen, welche die Gesellschaft noch weiter erschöpfen werden. Damit verfolgen sie das Ziel, die Verantwortung für einen grundsätzlichen Bruch mit den Unterstützern der Invasion des Neoliberalismus zu vermeiden.

Egal, ob man sich dazu entscheidet, am Referendum teilzunehmen oder nicht, die kämpfenden Teile der Gesellschaft sollten nicht durch das falsche Dilemma bestimmt werden, das durch den Staat und Teile des lokalen und internationalen Kapitals mitten in ihrem internen Konflikt aufgestellt wird.

Wir wählen die Intensivierung des sozialen- und Klassenkampfs, um die Argumente von unten zu unterstützen, durch bereits existierende und noch kommende Strukturen der Bewegung, wie die Assemblies, die Kollektive und Gruppen der radikalen Bewegung, die Basis-Gewerkschaften, die Netzwerke solidarischer Ökonomie, die besetzten Orte, die selbstverwalten Projekte in jeder Perspektive des sozialen Lebens.

Es ist die Verpflichtung der kämpfenden Teile der Gesellschaft, mit kühlem Kopf und entschlossen:

A) Barrikaden gegen den rechten, reaktionären Mob von neoliberaler und konservativer Mentalität aufzuschütten, der gegenwärtig versucht, als eine Art sozialer Bewegung die Straßen und Plätze zu übernehmen.

B) Den öffentlichen Raum zu besetzen, um dort ein Gegengewicht zu schaffen, nicht zwischen dem „Linken“ und dem europäischen Memorandum gefangen zu sein und uns nicht vor den Plünderern unserer Leben zurückzuziehen.

C) Die Banker und Börsenhändler von Europäischer Union und lokalen Kapitalisten von uns zu weisen und uns von den konkreten Beispielen von Selbstorganisierung und Kämpfen inspirieren zu lassen, so wie es die zapatistische Bewegung und die kurdischen Kämpfer in Rojava machen.

Die Bedeutung des gegenwärtigen Moments verlangt die Verwendung aller Mittel, die für notwendig gehalten werden.

NEIN zu der Bevollmächtigung über unsere Leben und zu unserer Unterordnung unter den Staat und den lokalen wie internationalen Kapitalismus.

JA zu den unvermittelten Kämpfen für soziale Emanzipation.

Heraklion, Kreta, 1. Juli 2015

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ της εφημερίδας “Άπατρις” σχετικά με τις τρέχουσες εξελίξεις

Μετά τις ατελέσφορες προσπάθειες για συμβιβασμό μεταξύ των δύο προτάσεων μνημονίων (από τη μία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΔΝΤ και από την άλλη της ελληνικής συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ), η κυβέρνηση επέλεξε τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος με το ερώτημα της αποδοχής ή όχι των προτεινόμενων οικονομικών μέτρων από τους δανειστές.
Μέσα από δύο μονολεκτικές απαντήσεις, “ναι” ή “όχι”, η κοινωνία καλείται να απαντήσει στο ερώτημα που τίθεται από τα πάνω και όχι ως λαϊκή διεκδίκηση, μέσα σε λίγες μόνο μέρες και με τη στρόφιγγα της ροής του χρήματος να έχει κλείσει αποκλείοντας τους εργαζόμενους/ες από το μεγαλύτερο μέρος των μισθών τους.

Η προσφυγή σε δημοψήφισμα (ακόμη κι αν δεν είναι αρεστή στους δανειστές) δεν αποτελεί θρίαμβο της δημοκρατίας, όπως μπορεί ευθαρσώς να παρουσιάζεται. Τα δημοψηφίσματα στο πλαίσιο της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας δεν έχουν καμία σχέση με τις αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, οι οποίες απαιτούν την ισότιμη συμμετοχή, συνδιαμόρφωση και συναπόφαση όλων των εμπλεκομένων, ενώ από αυτά αποκλείονται όσοι δεν έχουν εκλογικά δικαιώματα, όπως οι μετανάστες. Τα δημοψηφίσματα είναι κατασκευές -όπως ακριβώς και οι δημοσκοπήσεις- όπου το ερώτημα πολλές φορές διαμορφώνει αυτόματα την απάντηση.

Όσο για τα επιχειρήματα που ταυτίζουν το δημοψήφισμα με τη δύναμη της θέλησης του λαού, απαντάμε -παραφράζοντας τα λόγια του Μ. Μπούκτσιν- ότι το σύνθημα “δύναμη στο λαό” μπορεί να γίνει πράξη μόνο όταν η εξουσία που ασκείται από τις κοινωνικές ελίτ διαχυθεί εντός του λαού. Κάθε άτομο θα μπορεί τότε να αναλάβει τον έλεγχο της καθημερινής του ζωής. Αν “δύναμη στο λαό” δεν σημαίνει τίποτα περισσότερο από δύναμη στους “ηγέτες” του λαού, τότε ο λαός παραμένει μια άμορφη, ποδηγετούμενη μάζα, τόσο ανίσχυρη μετά το δημοψήφισμα όσο και πριν. Σε τελευταία ανάλυση, ο λαός δεν μπορεί ποτέ να έχει δύναμη έως ότου πάψει να αποτελεί “λαό”.

Το ψευδεπίγραφο του διλήμματος μνημόνιο-αντιμνημόνιο έχει πια αποκαλυφθεί και έχει εξελιχθεί σ’ ένα δίπολο μεταξύ της εφαρμογής μέτρων που προτείνουν οι ντόπιοι κι οι διεθνείς φορείς της εξουσίας. Έτσι λοιπόν, η κοινωνία δεν καλείται απλά να απαντήσει ένα “ναι” ή ένα “όχι”.

Το “ναι” ουσιαστικά σημαίνει περαιτέρω υποταγή στις προσταγές της καπιταλιστικής ελίτ, γι’ αυτό άλλωστε και υποστηρίζεται με τόσο πάθος από τους ντόπιους εκπροσώπους της, τις μαριονέτες τους και τους υποτακτικούς τους. Παράλληλα, το «ναι» σημαίνει μια μεγάλη ήττα -όχι μόνο για το ανταγωνιστικό κίνημα, αλλά και για την κοινωνία γενικότερα-καθώς θα έχει επικρατήσει στην κοινωνία ο επιβαλλόμενος από τους κυρίαρχους τρόπος σκέψης, ενώ το ζητούμενο τώρα είναι η πλήρης αποδόμησή του. Αν τελικά το επιτύχουν, θα έχουμε κάνει πολλά βήματα πίσω.

Το “όχι” θα χρησιμοποιηθεί από την εξουσία ως δεύτερο «ναι» στις επιλογές της κυβέρνησης που προσπαθεί να αποσπάσει τη λαϊκή συναίνεση στην οικονομική της πολιτική – μια πολιτική που πόρρω απέχει από το πολυδιαφημισμένο “σκίσιμο του μνημονίου”, αλλά αντίθετα επιδεικνύει μια διάθεση “δημιουργικής” συναίνεσης σε προτάσεις για εξοντωτικά για την κοινωνία μέτρα και στόχους, προκειμένου να αποφευχθεί η ευθύνη μιας ουσιαστικής ρήξης με τους θιασώτες της επέλασης του νεοφιλελευθερισμού.»

Είτε κανείς επιλέξει να συμμετάσχει στο δημοψήφισμα είτε όχι, τα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας δεν θα πρέπει να καθοριστούν από τα ψευτοδιλήμματα που θέτει το κράτος και οι φράξιες του ντόπιου και διεθνούς κεφαλαίου εν μέσω της ενδοκαπιταλιστικής σύγκρουσης.

Εμείς επιλέγουμε την όξυνση του κοινωνικο-ταξικού ανταγωνισμού, ενισχύοντας τη θέση των από τα κάτω, μέσα από υφιστάμενες και νέες κινηματικές δομές, όπως οι λαϊκές συνελεύσεις, οι συλλογικότητες του ριζοσπαστικού κινήματος, τα σωματεία βάσης, τα δίκτυα αλληλέγγυας οικονομίας, οι καταλήψεις, τα αυτοδιαχειριζόμενα εγχειρήματα σε κάθε σφαίρα της κοινωνικής ζωής.

Τα αγωνιζόμενα κοινωνικά κομμάτια οφείλουμε, με ψυχραιμία και αποφασιστικότητα:

α) Να στήσουμε αναχώματα στο δεξιό αντιδραστικό θεσμό του νεοφιλελευθερισμού και της συντήρησης, που προσπαθεί να εισβάλλει στους δρόμους και τις πλατείες.

β) Να καταλάβουμε το δημόσιο χώρο, όπου θα δομήσουμε το αντίπαλο δέος απέναντι στην παγίδα του “αριστερού” ή ευρωπαϊκού μνημονίου, χωρίς ν’ αφήνουμε σπιθαμή γης στους υπερασπιστές της λεηλασίας των ζωών μας.

γ) Να γυρίσουμε την πλάτη στους χρηματιστές και τους τραπεζίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθώς και στους ντόπιους καπιταλιστές και να εμπνευστούμε από απτά παραδείγματα αυτοοργάνωσης και αγώνα, όπως αυτά των Ζαπατίστας και των Κουρδισσών και Κούρδων αγωνιστών στη Rojava.

Η κρισιμότητα της στιγμής επιβάλλει τη χρήση κάθε μέσου που θα θεωρηθεί απαραίτητο.

ΟΧΙ στην ανάθεση των ζωών μας και στην υποταγή σε κράτος και ντόπιο και διεθνές κεφάλαιο.

ΝΑΙ στους αδιαμεσολάβητους αγώνες για την κοινωνική χειραφέτηση.

Ηράκλειο Κρήτης, 1 Ιουλίου  2015