linksunten Archiv

After the unsuccessful attempts for a compromise between the two Memoranda proposals (one of from the European Union and the IMF and another one from the Greek coalition of SYRIZA- ANEL), the government opted for a referendum on the question of the acceptance or not of the economic measures proposed by the creditors.

Through an one-word answer, "Yes" or "No", society is called upon to answer the question that has been put from above and not as a popular claim, in a short-term period under the terms of a blocked by the institutions flow of cash, that impedes the access of employees to the major part of their wages.

The recourse to a referendum (even one that is not pleasing to the creditors) is not a triumph of democracy, as it is boldly presented. Referendums in the context of parliamentary republic have nothing to do with the direct democratic procedures, which require equal participation, co conformation of all involved, whereas simultaneously exclude those who do not have voting rights, such as immigrants. Referendums are constructed in such a way -just like the polls- where the question many times actually determines the answer.

As far as it concerns the arguments that equate the referendum with the force of “the will of the people” , we answer with a paraphrase of the words of Murray Bookchin:

" 'Power to the people' can only be put into practice when the power exercised by social elites is dissolved into the people. Each individual can then take control of his daily life. If 'Power to the people' means nothing more than power to the 'leaders' of the people, then the people remain an undifferentiated, manipulatable mass, as powerless after the referendum as they were before. In final analysis, the people can never have power until they stop being the 'People'."


The false dilemma between pro-memorandum and counter-memorandum has now been uncovered and has evolved to a dipole between the implementing proposed measures by local against these proposed by international institutions of power. Therefore, society is not simply asked to answer "Yes" or "No".

The "Yes" answer literally means further subjection to the dictates of the capitalist elite, and this is why it is supported so passionately by their local representatives, their puppets and their subordinates.

Meanwhile, the "Yes" also means a major setback not just for the antagonistic movement, but also for the society as a whole.  If it prevails in the society, it will be imposed as a dominant way of thinking, whereas the point is the complete deconstruction of it . If the “Yes” is eventually successful, we will find ourselves many steps backwards.

The "No" will be used by the goverment as an alternative "Yes" to their propositions, while they attempt to extort the people's consensus on their economic policies.

Thus, they are far away from their much chanted "ripping off the Memorandum".
In contrast, it displays a mood of “creative consensus” on proposals of measures and objectives which will exhaust society in order to avoid responsibility of a substantial breach with the supporters of the invasion of neo-liberalism.

Whether one chooses to participate in the referendum or not, the struggling parts of the society should not be determined by the false dilemma posed by the state and the factions of the local and international capital in the midst of their inner conflict.
We choose the intensification of social-class struggle, strengthening the arguments from below, through the existing and upcoming structures of the Movement, such as the people's assemblies, the collectives and groups of the radical movement, the base unions, the networks of solidarity economy, the squatted places, the self-managed projects in any  perspective of social life.

The struggling parts of society have as a duty, in a cool manner and decisively to:

A) Heave mounds against the right wing reactionary mob of neoliberal and conservative mentality that currently attempts to invade as a form of a social movement of the streets and squares.

B) Occupy the public space, where has to create a counterweight against the entrapment  between "Left wing" or European Memorandum without retreat from our lives' looters.

C) To discard the stockbrokers and bankers of the European Union and local capitalists and be inspired by the concrete examples of self-organization and struggle, as the Zapatistas movement and as Kurdish fighters do in Rojava, as well.

The importance of the  current instant requires the use of any means that are considered as necessary.


NO to the  procuration about our lives and our submission to the state, the local and the international capital.

YES to unmediated struggles for social emancipation.

Heraklion Crete, July 1, 2015

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ της εφημερίδας “Άπατρις” σχετικά με τις τρέχουσες εξελίξεις

Μετά τις ατελέσφορες προσπάθειες για συμβιβασμό μεταξύ των δύο προτάσεων μνημονίων (από τη μία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΔΝΤ και από την άλλη της ελληνικής συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ), η κυβέρνηση επέλεξε τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος με το ερώτημα της αποδοχής ή όχι των προτεινόμενων οικονομικών μέτρων από τους δανειστές.
Μέσα από δύο μονολεκτικές απαντήσεις, “ναι” ή “όχι”, η κοινωνία καλείται να απαντήσει στο ερώτημα που τίθεται από τα πάνω και όχι ως λαϊκή διεκδίκηση, μέσα σε λίγες μόνο μέρες και με τη στρόφιγγα της ροής του χρήματος να έχει κλείσει αποκλείοντας τους εργαζόμενους/ες από το μεγαλύτερο μέρος των μισθών τους.

Η προσφυγή σε δημοψήφισμα (ακόμη κι αν δεν είναι αρεστή στους δανειστές) δεν αποτελεί θρίαμβο της δημοκρατίας, όπως μπορεί ευθαρσώς να παρουσιάζεται. Τα δημοψηφίσματα στο πλαίσιο της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας δεν έχουν καμία σχέση με τις αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, οι οποίες απαιτούν την ισότιμη συμμετοχή, συνδιαμόρφωση και συναπόφαση όλων των εμπλεκομένων, ενώ από αυτά αποκλείονται όσοι δεν έχουν εκλογικά δικαιώματα, όπως οι μετανάστες. Τα δημοψηφίσματα είναι κατασκευές -όπως ακριβώς και οι δημοσκοπήσεις- όπου το ερώτημα πολλές φορές διαμορφώνει αυτόματα την απάντηση.

Όσο για τα επιχειρήματα που ταυτίζουν το δημοψήφισμα με τη δύναμη της θέλησης του λαού, απαντάμε -παραφράζοντας τα λόγια του Μ. Μπούκτσιν- ότι το σύνθημα “δύναμη στο λαό” μπορεί να γίνει πράξη μόνο όταν η εξουσία που ασκείται από τις κοινωνικές ελίτ διαχυθεί εντός του λαού. Κάθε άτομο θα μπορεί τότε να αναλάβει τον έλεγχο της καθημερινής του ζωής. Αν “δύναμη στο λαό” δεν σημαίνει τίποτα περισσότερο από δύναμη στους “ηγέτες” του λαού, τότε ο λαός παραμένει μια άμορφη, ποδηγετούμενη μάζα, τόσο ανίσχυρη μετά το δημοψήφισμα όσο και πριν. Σε τελευταία ανάλυση, ο λαός δεν μπορεί ποτέ να έχει δύναμη έως ότου πάψει να αποτελεί “λαό”.

Το ψευδεπίγραφο του διλήμματος μνημόνιο-αντιμνημόνιο έχει πια αποκαλυφθεί και έχει εξελιχθεί σ’ ένα δίπολο μεταξύ της εφαρμογής μέτρων που προτείνουν οι ντόπιοι κι οι διεθνείς φορείς της εξουσίας. Έτσι λοιπόν, η κοινωνία δεν καλείται απλά να απαντήσει ένα “ναι” ή ένα “όχι”.

Το “ναι” ουσιαστικά σημαίνει περαιτέρω υποταγή στις προσταγές της καπιταλιστικής ελίτ, γι’ αυτό άλλωστε και υποστηρίζεται με τόσο πάθος από τους ντόπιους εκπροσώπους της, τις μαριονέτες τους και τους υποτακτικούς τους. Παράλληλα, το «ναι» σημαίνει μια μεγάλη ήττα -όχι μόνο για το ανταγωνιστικό κίνημα, αλλά και για την κοινωνία γενικότερα-καθώς θα έχει επικρατήσει στην κοινωνία ο επιβαλλόμενος από τους κυρίαρχους τρόπος σκέψης, ενώ το ζητούμενο τώρα είναι η πλήρης αποδόμησή του. Αν τελικά το επιτύχουν, θα έχουμε κάνει πολλά βήματα πίσω.

Το “όχι” θα χρησιμοποιηθεί από την εξουσία ως δεύτερο «ναι» στις επιλογές της κυβέρνησης που προσπαθεί να αποσπάσει τη λαϊκή συναίνεση στην οικονομική της πολιτική – μια πολιτική που πόρρω απέχει από το πολυδιαφημισμένο “σκίσιμο του μνημονίου”, αλλά αντίθετα επιδεικνύει μια διάθεση “δημιουργικής” συναίνεσης σε προτάσεις για εξοντωτικά για την κοινωνία μέτρα και στόχους, προκειμένου να αποφευχθεί η ευθύνη μιας ουσιαστικής ρήξης με τους θιασώτες της επέλασης του νεοφιλελευθερισμού.»

Είτε κανείς επιλέξει να συμμετάσχει στο δημοψήφισμα είτε όχι, τα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας δεν θα πρέπει να καθοριστούν από τα ψευτοδιλήμματα που θέτει το κράτος και οι φράξιες του ντόπιου και διεθνούς κεφαλαίου εν μέσω της ενδοκαπιταλιστικής σύγκρουσης.

Εμείς επιλέγουμε την όξυνση του κοινωνικο-ταξικού ανταγωνισμού, ενισχύοντας τη θέση των από τα κάτω, μέσα από υφιστάμενες και νέες κινηματικές δομές, όπως οι λαϊκές συνελεύσεις, οι συλλογικότητες του ριζοσπαστικού κινήματος, τα σωματεία βάσης, τα δίκτυα αλληλέγγυας οικονομίας, οι καταλήψεις, τα αυτοδιαχειριζόμενα εγχειρήματα σε κάθε σφαίρα της κοινωνικής ζωής.

Τα αγωνιζόμενα κοινωνικά κομμάτια οφείλουμε, με ψυχραιμία και αποφασιστικότητα:

α) Να στήσουμε αναχώματα στο δεξιό αντιδραστικό θεσμό του νεοφιλελευθερισμού και της συντήρησης, που προσπαθεί να εισβάλλει στους δρόμους και τις πλατείες.

β) Να καταλάβουμε το δημόσιο χώρο, όπου θα δομήσουμε το αντίπαλο δέος απέναντι στην παγίδα του “αριστερού” ή ευρωπαϊκού μνημονίου, χωρίς ν’ αφήνουμε σπιθαμή γης στους υπερασπιστές της λεηλασίας των ζωών μας.

γ) Να γυρίσουμε την πλάτη στους χρηματιστές και τους τραπεζίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθώς και στους ντόπιους καπιταλιστές και να εμπνευστούμε από απτά παραδείγματα αυτοοργάνωσης και αγώνα, όπως αυτά των Ζαπατίστας και των Κουρδισσών και Κούρδων αγωνιστών στη Rojava.

Η κρισιμότητα της στιγμής επιβάλλει τη χρήση κάθε μέσου που θα θεωρηθεί απαραίτητο.

ΟΧΙ στην ανάθεση των ζωών μας και στην υποταγή σε κράτος και ντόπιο και διεθνές κεφάλαιο.

ΝΑΙ στους αδιαμεσολάβητους αγώνες για την κοινωνική χειραφέτηση.

Ηράκλειο Κρήτης, 1 Ιουλίου  2015